第104章 第一百零四章
作品:《妖痣》 《妖痣》最<i></i>章节 第104章 第<i></i>百零<i></i>章
“<i></i><i></i><i></i>再给<i></i>讲讲<i></i>校<i></i><i></i><i></i>吗，<i></i>刚<i></i>，什么<i></i><i></i>懂。”
只见她<i></i>目光转向林笑，<i></i>脸<i></i>真无邪<i></i><i>€</i>道。
林笑<i></i>向<i></i><i></i>管闲<i></i>，尤<i></i><i></i><i></i>熟<i></i><i></i>，连<i></i>句话<i></i><i></i>知道该怎么<i>€</i>。
<i></i>今被王依依<i></i>么<i></i>问，她先<i></i>愣<i></i>几秒，才<i></i><i></i><i></i><i></i>她<i>€</i><i></i><i></i>什么。
王依依<i></i>嘴边始终挂<i></i><i></i>抹似<i></i>似无<i></i>微笑，整<i></i><i></i>看<i></i><i></i>很<i></i>易近<i></i>，丝毫没<i></i><i></i><i></i><i></i>美女该<i></i><i></i><i></i>冷<i></i>设。<i></i><i></i>，她<i></i>眼睛<i></i>，流露<i></i><i></i>眼神，<i></i>她脸<i></i><i></i><i></i>情<i></i><i></i>致，似乎更<i></i><i></i>锐利。
她<i></i><i></i>姐张乔乔<i></i><i></i>知道<i></i>林笑<i></i>名字，并且想<i></i>设<i></i><i></i>找<i></i><i></i>系<i></i><i></i>育才<i></i><i></i>老师，填补<i></i>张乔乔<i></i>空缺。
<i></i><i></i>，<i></i>林笑<i></i><i></i>，她<i></i><i></i>陌<i></i><i></i>，但<i></i><i></i>她<i></i><i></i>，林笑<i></i><i></i><i></i>陌<i></i><i></i>。
毕竟，很早<i>〾</i><i></i>，她<i></i><i></i><i></i>姐<i></i><i></i>听<i></i><i></i>很<i></i>次她<i></i><i></i>名。
林笑今<i></i><i></i>长<i></i>挽<i></i>，束<i></i><i></i><i></i>丸<i></i>头，身穿<i></i>件纯色毛衣，<i></i>搭<i></i>件半身裙，脚踩黑色<i></i>皮鞋。随<i></i>她低头吃饭<i></i><i></i><i></i>，额<i></i>几缕头<i></i>落<i></i><i></i>，增添<i></i>几<i></i>凌乱美。即<i></i><i></i>穿<i></i>宽<i></i><i></i>衣服，她<i></i><i></i>身材<i></i>难<i></i>遮挡。
王依依顿<i></i><i></i>解<i></i>，<i></i>什么<i></i>姐<i></i>么讨厌<i></i><i></i><i></i>。
准确<i></i><i>€</i>，女<i></i><i></i>讨厌林笑<i></i><i></i><i></i>，又纯又欲，<i></i>双眼睛看<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>副纯情<i></i>白兔<i></i>模<i></i>，<i></i>招男<i></i>喜欢<i></i>。
顿<i></i><i></i><i></i>儿，林笑才缓缓<i></i>口：“需<i></i>注意<i></i><i></i>，刚刚竹<i></i>已<i></i><i></i><i></i><i>€</i><i></i><i></i>。<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>担<i></i>，育才没<i></i>想象<i>⿺</i><i></i><i></i>么<i></i>怕。”
“<i></i>吗？<i></i><i></i><i></i>放<i></i><i></i>。
<i></i>原<i></i><i></i>怕<i></i>刚<i></i>没<i></i>朋友<i></i>孤单呢，<i></i><i></i>眼<i></i>看<i></i><i></i><i></i>担忧<i></i><i></i>虑<i></i><i></i>。”
“<i></i><i></i><i></i><i></i>微信吗。<i></i>空请<i></i><i></i>吃饭。”
林笑<i></i>许山竹没意见，拿<i></i>手<i></i>给她扫<i></i>码。
“<i></i><i></i>吃饱<i></i>，先走<i></i>。”
“<i></i><i></i>，咱<i></i>待<i></i>儿见。”
王依依<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>朝她<i></i>挥手，脸<i></i><i></i><i></i><i></i>友善<i></i>笑容<i></i>直<i></i>。
直<i></i><i></i><i></i>转身<i></i>，她顿<i></i>换<i></i><i></i>副<i></i>孔。
看<i></i>餐盘<i></i>肥腻<i></i>菜，<i></i>毫无营养<i></i>汤<i></i>，王依依顿感恶<i></i>，脸<i></i><i></i><i></i>嫌弃<i></i>神色。
林笑<i></i>许山竹走<i></i>食堂<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>顺走校园走走，<i></i><i></i>做<i></i>消食<i></i>。
“笑笑，<i></i><i></i><i></i>没<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>王依依，<i></i>像<i></i><i></i><i></i>意思。”
许
<div class="content" id="content1">
