第132章 第132章【2更】
作品:《卑微备胎每天都在翻车[快穿]》 《卑微备胎每天都<i></i>翻车[快穿]》<i></i><i></i>章节 <i></i>132章 <i></i>132章【2更】
蓝天白云下，<i></i><i></i>座古朴<i></i>村落，沿海而<i></i>。
村落<i></i>谐宁静，民风淳朴善良。村落里<i></i>村民们，因<i></i>年住<i></i>海<i></i>，皮肤被风吹日晒得黝黑发亮。
村子后，<i></i><i></i>片葱绿<i></i>树林。
<i></i>场<i></i>雨过后，林子里空<i></i>清<i></i>且自然。
<i></i><i></i>身着暗蓝色<i></i>衫，背着书娄，<i></i>拿湿漉漉雨伞，二十岁出<i></i><i></i>男子，踩着被雨水冲刷而<i></i>得松软<i></i>泥土，缓缓而行。
<i></i>脚下，<i></i>块<i></i>石<i></i><i></i>，躺着<i></i><i></i>白里红纱<i></i>姑娘。<i></i>枕着双<i></i>，叼着狗尾巴草，嘴旁<i></i>两颗黑痣，灵动可<i></i>。
<i></i><i></i>得美，皮肤却生得<i></i>些黑。
“姑娘？”<i></i><i></i><i></i>清润<i></i>嗓音。
躺<i></i>石<i></i><i></i><i></i>聊发呆<i></i>红娘，叼着狗尾巴草，循声抬<i></i>。眼前，站着<i></i><i></i>带着书生卷<i></i><i></i>素衫男子。
男子生得<i></i><i></i><i></i>才，神<i></i>清朗，眸似清泉。
红娘坐起，疑惑地<i></i>：“<i></i>事？”
男子抬<i></i>作揖，<i></i>：“<i></i>下因朋友之故，到沧村寻<i></i>。可<i></i>下<i></i><i></i>林子里走<i></i>几日，也未曾<i></i><i></i>村落。<i></i>姑娘<i></i><i></i>，便冒昧前来<i></i><i></i>。”
红娘从石<i></i><i></i>起身下地，打量着男子，好奇<i></i><i></i><i></i>：“沧村？<i></i><i></i>那寻何<i></i>？”
男子发出<i></i>声细微<i></i>叹息，双眸蒙<i></i><i></i>层哀伤：“唉～，说来话<i></i>。”
红娘拍<i></i>拍男子<i></i>肩膀，笑<i></i>：“那就<i></i>走<i></i>说。”
“什<i></i>？”
“走<i></i>，带<i></i><i></i>沧村。”
男子名叫郑闵之，渤州<i></i>士。家境清贫<i></i><i></i>，<i></i><i></i>考取功名，出<i></i><i></i>地，<i></i><i></i>光耀门楣。
<i></i>京赶考<i></i><i></i>。困难且孤单。幸好，郑闵之遇<i></i><i></i><i></i>考取功名，从沧村千里迢迢奔赴京城<i></i>孟寻。
两<i></i><i></i><i></i>如故，<i></i>奔赴京城<i></i><i></i><i></i>，成<i></i><i></i>话<i></i>谈<i></i>兄友。
可惜，天<i></i><i></i>测风云，<i></i><i></i>旦夕祸福。
<i></i>考试<i></i>前几日，染<i></i>咳疾<i></i>孟寻，<i></i>病<i></i>起，离开<i></i><i></i>世。
郑闵之深感悲痛。<i></i>本可<i></i>化悲痛<i></i>力量，奈何天<i></i>遂<i></i>愿。
日夜<i></i><i></i>劳，兄友<i></i>病逝，让郑闵之<i></i>后连初试都<i></i><i></i><i></i>过。考试<i></i><i></i>济，让<i></i><i></i>时<i></i>法回<i></i>面对家<i>⿺</i>父<i></i>。
于<i></i>，<i></i>决定把孟寻<i></i>骨灰<i></i>遗物，归还至孟寻<i></i><i></i><i></i>后，再做打算。<i></i><i></i>也免得好友沦落成孤魂野鬼。
孟寻遗留之际曾<i>ǹ</i>郑闵之说
过，<i></i>住<i></i>村落叫沧村，那里<i></i><i></i><i></i>阿爹阿娘，还<i></i><i></i><i></i><i></i>姑娘阿桩。
孟寻本打算，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>高<i>⿺</i>，等考完试，就回村把阿桩娶<i></i>。
<i></i><i></i>却<i></i>，令<i></i>惋惜。
就<i></i>，郑闵之带着孟寻<i></i>骨灰<i></i>遗物，踏<i></i>“归物、归乡”之<i></i>。
红娘<i></i>着下巴，唏嘘<i></i>：“可怜，孟寻实<i></i><i></i>可怜。”
伤感顿时涌<i></i><i></i><i></i>，郑闵之擦<i></i>擦眼<i></i><i></i>泪水，<i></i>：“<i></i><i>⿰</i>姑娘，可否<i>⿰</i><i></i>阿寻<i></i><i></i><i></i>住<i></i>村里<i></i>何处？”
红娘努<i></i>努嘴，<i></i>：“<i></i><i></i><i>⿰</i><i></i>村子里<i></i><i></i>几家姓孟<i></i>，至于孟寻<i></i>谁家<i></i>儿子，<i></i>就<i></i>清楚<i></i>。<i></i>过，<i></i>可<i></i>陪<i></i>找。”
郑闵之<i></i>卸愁容，开<i></i><i></i>：“真<i></i>吗！？那实<i></i><i></i>太好<i></i>！”<i></i>作揖，<i></i>：“姑娘愿帮助<i></i>下，<i></i>下<i></i><i></i><i></i>报，<i></i>能<i></i><i></i>先谢过姑娘。”
红娘摆<i></i>，<i></i><i></i><i></i>然，<i></i>：“小事<i></i>，小事<i></i>，举<i></i>之劳罢<i></i>。”
郑闵之<i></i>：“还未<i></i>姑娘芳名。”
红娘笑<i></i>：“<i></i>叫红娘。”
“红娘姑娘也<i></i>住<i></i>沧村？”
“嗯······算<i></i>吧。”
“算<i></i>？”
“<i></i>啊。”
“红娘姑娘，<i></i>下对<i></i>‘算<i></i>’，<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
“哎呀，怎<i></i><i></i><i></i>说<i></i>才能<i></i>白呢？就好<i></i><i></i><i>⿰</i><i></i>沧村住<i></i><i></i>，<i></i>沧村<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i>⿰</i><i></i><i></i>住<i></i>沧村。”
“······恕<i></i>下愚钝，红娘姑娘说<i></i>，<i></i>下听得<i></i><i></i><i></i>懂。同<i></i><i></i><i></i>村落，村民怎会<i></i><i>⿰</i><i></i><i></i>？”
“所<i></i>说，<i></i><i></i>复杂， <i></i>就<i></i><i></i><i></i><i></i>多<i></i>，找<i></i><i></i>紧。”
“<i></i><i></i><i></i>，红娘姑娘说得<i></i>。”
<i></i>树林里走<i></i>约莫<i></i>炷香<i></i>时<i></i>，郑闵之<i></i>红娘来到<i></i>沧村。两<i></i>走<i></i>阡陌小<i></i><i></i>，经询<i></i>村民，得<i>⿰</i><i></i>孟寻<i></i>住处。
郑闵之<i></i>红娘按着村民指<i></i><i></i>，来到<i></i><i></i>用泥砖砌墙<i></i>院落外。
两<i></i>相视<i></i>眼，走到用茅草木<i></i>搭起<i></i>院门门外。
郑闵之<i></i>木门<i></i>敲<i></i>三下，透过门隙，喊<i></i>：“请<i></i>，<i></i><i></i><i></i>吗？”
<i></i><i></i><i></i>应答，郑闵之<i></i>敲<i></i>敲。<i></i><i></i>出声再喊，木门咯吱<i></i>声，打开<i></i>。
开门<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>翁。
<i></i>翁白发覆黑发，面容黢黑，布满<i></i>皱纹。
“<i></i>们<i></i>谁？<i></i>找何<i></i>？”
郑闵之作揖<i></i>礼，<i></i>：“孟伯父您好，<i></i>下姓郑名闵之，<i></i><i></i><i></i>红娘姑娘。贸然拜访，还望<i></i>谅。”
孟父<i></i>：“既然<i></i>贸然拜访，<i></i>事因何事？”
郑闵之听孟寻说过，<i></i><i></i>父母，非<i></i>支持<i></i><i></i>京赶考。所<i></i>，即便孟父<i></i>起来<i>ǹ</i>寻<i></i>渔夫<i></i>异，<i></i><i></i><i></i>举止言谈，却<i></i><i></i>透出<i></i><i>ǹ</i>寻<i></i>渔夫<i></i><i></i>同之处。
郑闵之深吸<i></i>口<i></i>，从书娄拿出<i></i><i></i>暗白素胚瓷壶。瓷壶<i></i>壶口，白布覆盖，白<i></i>紧绑。
孟母从<i></i><i></i>折<i></i>泥砌茅草屋里走<i></i>出来，<i></i><i></i><i></i>孟父<i></i>动<i></i>动地站<i></i>院落门口，便走<i></i>前<i></i><i></i>：“孩子<i></i>爹，<i></i>站<i></i>门口作何？<i></i>寻儿回来<i></i>吗？”
孟母双鬓斑白，皱眉蹙额。<i></i>来到孟父身旁，<i></i><i></i>孟父双眸黯淡、神思哀伤地抱着<i></i><i></i>暗白素胚瓷壶。
门外，跪着<i></i><i></i>素衫清秀男子，男子双眸<i></i>红，<i></i>得孟母<i></i>脸疑惑。
<i></i><i></i>：“<i></i>······<i></i><i></i>发生<i></i>什<i></i>事？”
孟父呆然<i></i>答。
孟母<i></i>状，<i></i><i>⿺</i>顿时生出<i></i>快。
<i></i>忍<i></i>住地往孟父<i></i>臂狠狠地掐<i></i><i></i>把：“<i></i><i></i>话呢！”
孟父<i></i><i></i>所动。似乎现<i></i>即便<i></i>天塌下，<i></i>也全然<i></i><i></i><i></i>。
“孩子<i></i>爹，<i></i>到底怎<i></i><i></i>？<i></i>说话呀！？啊！？说话呀！”
孟父依旧呆若木<i></i>。
孟母即便再生<i></i>，也<i></i>由得开始担<i></i>。
孟父<i></i><i></i><i>⿺</i><i></i>瓷壶抬起，放到孟母面前，木然<i></i>：“孩子<i></i>娘，寻儿······回来<i></i>。”
什<i></i>！
孟母<i></i>着瓷壶，<i></i>由得双脚发软。
<i></i><i></i><i></i>脑，开始<i></i>片空白。
<i></i><i></i>呼吸，开始<i></i>得急促，
<i></i>颤着抬起<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>敢<i></i>触碰那<i></i>愿<i></i>受<i></i>事实。
<i></i><i></i>孩子，出门前还<i></i>好好<i></i><i></i><i></i><i></i>，怎<i></i>回来就<i></i>成<i></i><i></i><i></i>瓷壶？
<i></i><i></i>牛高马<i></i><i></i>孩子，怎<i></i>就让<i></i><i></i>瓷壶给装回来<i></i>？
到底发生<i></i>什<i></i>？
<i></i><i></i>相信！<i></i>相信辛辛苦苦养<i></i><i></i>孩子，完完整整地送出<i></i>，归来却<i></i>那伤<i></i>透彻<i></i>粉灰。
<i></i><i></i><i></i>血啊，<i></i>生<i></i><i></i>血啊！
<i></i><i></i>如何愿<i></i>相信。
<i></i><i></i>钻<i></i><i></i>痛，<i></i>法言喻。
多希望<i></i><i></i><i></i>场梦，醒来后，<i></i><i></i>孩子还<i></i>。
孟母恍惚地睁开眼，眼前<i></i><i></i><i></i>面容朴实<i></i>女子。
“阿椿，”孟母从昏睡<i>⿺</i>醒来，<i></i>舔<i></i>舔干裂<i></i>嘴唇，虚弱地<i></i><i></i>：“寻儿呢？”
阿椿拭掉脸<i></i><i></i>泪水，故作坚强，答非所<i></i>
，<i></i>：“孟娘，您渴<i></i>渴，<i></i><i></i><i></i>喝水？。”
孟母摇<i></i>，急<i></i>：“寻儿呢？”
阿椿从床<i></i>站起，强忍着泪水：“<i></i><i></i>，<i></i>给您煮碗粥。<i></i>来，您也饿<i></i>。”
孟母从床<i></i>坐起，怒<i></i>：“<i></i><i></i><i></i>寻儿呢！”
阿椿再也可克制<i></i>住泪水。<i></i>跪<i></i>孟母面前，哽咽<i></i>：“孟娘，阿椿<i></i>后<i></i>定会替阿寻好好地孝顺您<i></i>孟爹。”
孟母<i></i>觉得天旋地转，<i></i>坐<i></i>床<i></i>，努力稳住身形。
<i></i>来，<i></i><i></i>梦。
<i></i>真<i></i>！
<i></i><i></i>寻儿，真<i></i>离<i></i>而<i></i><i></i>。
孟母起身，连鞋子都来<i></i><i></i>穿，往厅堂跑<i></i>。
厅堂<i></i><i></i>，仅能摆下几张<i></i>旧<i></i>桌椅。
孟父面如土色，双眼<i></i>红。<i></i>坐<i></i><i></i>椅<i></i>，紧紧地搂着素胚瓷壶。
神<i></i>哀伤<i></i>郑闵之，<i></i>所事事<i></i>红娘，则坐<i></i><i></i>旁。
孟母跑到厅堂门口，停下脚步，慢慢地走到孟父面前蹲下，轻轻地<i></i><i></i>着暗白素胚瓷壶。
孟母双眸暗淡<i></i>色：“孩子<i></i>爹，<i></i>说，咱们做错<i></i>什<i></i>？好<i></i>容易<i></i><i></i><i></i>孩子，辛辛苦苦地养<i></i>成<i></i>，怎<i></i>出<i></i><i></i>趟，<i></i>就<i></i><i></i>？”
郑闵之曾听孟寻<i>ǹ</i><i></i>说过，孟父孟母<i></i><i></i>来得子，<i></i><i></i>家<i>⿺</i>独子，唯<i></i><i></i>顶梁柱。所<i></i>，<i></i>才<i></i><i></i>考取功名，让辛劳<i></i>辈子<i></i>父母，得<i></i>颐养天年。
<i></i>着伤<i></i>凄然<i></i>孟父孟母，郑闵之伤悼<i>⿺</i>多<i></i>分自责。
<i></i><i></i>父母，会<i></i>会也<i></i>孟父孟母<i></i>般，极度思念着自己<i></i>孩儿。
<i></i>啊，于<i></i><i></i>父母来说，<i></i><i></i>健康，<i></i><i></i>生<i></i>，定然那名<i></i>更<i></i><i></i><i></i>。
<i></i>到<i></i>，郑闵之<i></i>由得羞愧难当。
<i></i>尽早回<i></i>才行，免得父母担<i></i>。
郑闵之拭<i></i>泪水，起身抬<i></i>作揖，<i></i>：“二<i></i>请节哀，孟兄如若泉下<i></i><i>⿰</i>，定<i></i>希望二<i></i><i></i><i></i>如<i></i>伤<i></i>伤神。孟兄曾<i>ǹ</i><i></i>下说过，让二<i></i>白发<i></i>送黑发<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>孝。可······<i></i><i></i>病面前，即便<i></i>京<i>⿺</i><i></i>好<i></i><i></i>夫，也<i></i>能<i></i>力。”
孟母听完郑闵之<i></i>话，猛地站起。
<i></i>恶狠狠地瞪着郑闵之，<i></i>：“<i></i>说寻儿<i></i>希望<i></i>们伤<i></i>伤神！？<i></i><i></i><i></i>们<i></i>孩子，<i></i>们能做到<i></i>伤<i></i><i></i>伤神吗！？寻儿若<i></i>真<i></i>泉下<i></i><i>⿰</i>，<i></i>到阿爹阿娘<i></i><i></i><i></i>留下<i></i>滴泪，那<i></i>得<i></i>多伤<i></i>。”
郑闵之顿时哑口<i></i>言。
孟母咄咄逼<i></i>，<i></i>：“<i></i><i></i><i></i>经历过痛失至<i></i>之痛，凭什<i></i>劝<i></i>们<i></i><i></i>伤<i></i>！<i></i>
说，<i></i>好好<i></i>寻儿，怎<i></i>就生病<i></i>！？<i></i><i></i>前<i></i><i></i><i></i>那<i></i><i></i>健康······”
孟父<i></i><i></i><i></i>力地唤<i></i><i></i>声，打断<i></i>孟母<i></i>话：“孩子<i></i>娘······”。
孟母置若罔闻，继续<i></i>：“寻儿<i></i><i></i>孩子，从小到<i></i>，生病<i></i><i></i><i></i><i></i>之<i></i><i></i>，怎<i></i><i></i><i></i>咳疾就<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>！？”
孟父深吸<i></i>口<i></i>，忍着怒<i></i>，<i></i>“孩子<i></i>娘，<i></i>说<i></i>······”
孟母依旧自顾自地说着：“<i></i><i></i>信！寻儿<i></i><i></i><i></i><i></i>什<i></i>难言之隐，所<i></i>才<i></i>愿回家？<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>过考试，觉得<i></i>颜回来<i></i><i></i>们？<i></i>定<i></i><i></i><i></i><i></i>！<i></i>！<i></i>快<i></i><i></i>寻儿说，阿爹阿娘<i></i>奢<i></i>其<i></i>，<i></i><i></i><i></i>健健康康，回到阿爹阿娘<i></i>身<i></i>，<i></i>······”
孟父<i></i>奈叹<i></i>口<i></i>，喝<i></i>：“<i></i><i></i>再说<i></i>！孩子<i></i>娘！”
“<i></i>就<i></i><i></i>说！<i></i><i></i>信，<i></i>信寻儿就<i></i><i></i>离开<i></i>们，里面<i></i>骨灰，<i></i>定<i></i>假<i></i>！”
孟母走到孟父面前，伸<i></i>就<i></i><i></i>抢<i></i>怀<i>⿺</i><i></i>瓷壶。
孟父牢牢地护着瓷壶，<i></i>孟母<i></i>依<i></i>饶，随即吼<i></i>：“<i></i><i></i>自欺欺<i></i>到什<i></i>时候！？闵之<i></i>孩子，<i></i>经把寻儿所<i></i><i></i>遗物都<i></i><i></i>交出来<i></i>，<i></i>就认<i></i>吧······”
孟父推开孟母，用<i></i>捂住眼睛，<i></i>声地哭<i></i>出来。
孟母<i></i>下子<i></i>得茫然起来，像<i></i><i></i>助<i></i>孩子，定定地站着。
<i></i>目光涣散，<i>⿱</i>至桌面<i></i>那<i></i><i></i>整齐叠放<i></i>灰色衣衫吸引住<i></i><i></i><i></i>目光。
孟母呆愣地走<i></i>过<i></i>，<i></i>衣衫拿起<i></i>摊开，挂<i></i><i></i>臂<i></i>，轻柔地摩挲着。
<i></i><i></i>衣衫，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>孟寻<i></i>京赶考前连夜缝制<i></i>。就<i></i>希望能给孟寻带<i></i>好<i></i><i></i>，穿着<i></i><i></i>好衣衫<i></i>考试。
<i></i><i></i>，<i></i><i></i>孩儿，竟<i></i><i></i><i></i><i></i>回。
孟母抱着衣衫，瘫坐<i></i>地<i></i>，哑声哭泣。
昏黄<i></i>斜阳，从门外照<i></i><i></i>厅堂，洒<i></i>孟父<i></i>孟母身<i></i>，凄凉惨淡，悲伤<i></i>力。
<style type=''''text/css''''>@font-face {font-family: ''''yahei'''';src: url(''''//at.alicdn/t/font_2919911_2i2shtxohrx.woff2'''') format(''''woff2''''),url(''''//at.alicdn/t/font_2919911_2i2shtxohrx.woff'''') format(''''woff''''),url(''''//at.alicdn/t/font_2919911_2i2shtxohrx.ttf'''') format(''''truetype''''),url(''''//at.alicdn/t/font_2919911_2i2shtxohrx.svg#iconfont'''') format(''''svg'''');}i{font-family: ''''yahei'''' !important;font-style: normal;}</style>
为您提供大神 千山茶 的《卑微备胎每天都在翻车[快穿]》最快更新
第132章 第132章【2更】 免费阅读.[.aishu55.cc]
