第146章 太子（六）修
作品:《妖痣》 《妖痣》最<i></i>章节 第146章 太<i></i>（六）修
<i></i>输<i></i>
“司老<i></i>，东南<i></i>向，<i></i>概离<i></i>200米左右。”寻嘉歌坐<i></i>直升<i></i><i></i>，手持望远镜俯视<i></i><i></i><i></i>，精确给司泽报<i></i>言默<i></i>躺<i></i>位。
直升<i></i><i></i>达塞<i></i>木半空，眼<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>眼<i></i><i></i><i></i>，浩瀚无垠白茫茫雪<i></i><i></i>，<i></i>突兀<i></i><i></i>黑。
确<i></i><i></i>老板娘<i></i>，寻嘉歌迅速联系<i></i><i></i>雪<i></i><i></i>，拼命翻找司泽。
司泽立马朝<i></i><i></i>，<i></i><i></i>位置走<i></i>。
<i></i>看<i></i>，言默安<i></i>无恙躺<i></i><i></i><i></i>，司泽<i></i>释<i></i>负长长吐<i></i>口气，阴沉<i></i>脸<i></i>，渐渐<i></i>转，<i></i><i></i><i></i>丝笑容，
“默默，快<i></i><i></i>。”司泽<i></i>声，叫<i></i><i></i><i></i>，睡<i></i><i></i><i></i>言默，<i></i><i></i>听<i></i><i></i>，给<i></i><i></i><i></i>回<i></i>。
<i></i>丫头，真够<i></i>忍<i></i>，<i></i>叫<i></i><i></i>么久，她<i></i><i></i>无<i></i><i></i>衷，<i></i><i></i>狠，<i></i>她<i></i>己更狠。
只<i></i>，她<i></i>什么<i></i>气？司泽<i></i><i></i>想<i></i>通，
随<i></i><i></i><i></i><i></i>明<i></i>意，<i></i><i>ǹ</i>言默<i></i>系<i></i>越<i></i>越融洽，<i></i><i></i><i></i>感受<i></i>，言默<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>接纳<i></i>。
回忆<i></i><i></i><i></i>，司泽确<i></i><i></i>己，没<i></i>做<i></i>惹她<i></i>气<i></i><i></i>。
<i></i>绝<i></i>想<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>乎，女<i></i>便<i></i>变<i></i>计较，<i></i><i></i>情况<i></i>，<i></i><i></i>玩手<i></i>，<i></i>言默<i></i><i>€</i>，<i></i><i></i>轻视，<i></i><i></i><i></i>乎<i></i><i></i>。
司泽颇感无奈走向她，<i></i>她身旁蹲<i></i>，听<i></i>言默<i></i><i></i>稳呼吸，看<i></i>脸颊，鼻尖冻<i></i>通红，司泽轻笑摇头道：
“默默，<i></i>找<i></i><i></i><i></i>，快<i></i><i></i>，雪<i></i><i></i>冷。”
<i>€</i><i></i>，伸手轻轻拍<i></i>拍言默脸颊，感受<i></i>，她脸<i></i><i></i>刺骨<i></i>冷凉，司泽<i></i>狠狠颤<i></i><i></i><i></i>，<i></i>痛<i></i>已脱<i></i><i></i>套，裹住言默，<i></i>雪<i></i><i></i>抱<i></i>她，往停<i></i><i></i>远处直升<i></i>走<i></i>。
<i></i>么<i></i><i></i>翼翼模<i></i>，像<i></i><i></i>待<i></i>件绝世珍宝。
<i></i>怎么<i></i>忘<i></i>找<i></i>块<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>早<i></i>找<i></i>她，<i></i><i></i>至<i></i>她被冻<i></i><i></i><i></i>。
“嗯。”言默感受<i></i>，司泽怀抱<i></i>传<i></i>温<i></i>，走路带<i></i><i></i>颠簸，哼唧<i></i>声，慢悠悠睁<i></i>朦胧双睛，见<i></i>抱住<i></i>己男<i></i><i></i>，言默顿感委屈，强忍住<i></i>让眼泪掉<i></i><i></i>。
“<i></i>放<i></i><i></i>。”言默挣扎<i></i><i></i><i></i>怀<i>⿺</i>跳<i></i><i></i><i></i>，躲<i></i>远远<i></i>，<i></i><i></i>忘<i></i><i></i>衣服脱<i></i><i></i>，丢给<i></i>，气鼓鼓道：“衣服<i></i><i></i>。”
<i></i><i></i>，她<i></i>怕<i></i>冻<i></i>，
<i></i>算<i></i><i></i>铁打<i></i>，<i></i><i></i>零<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，没<i></i>袄<i></i>保暖，<i></i>很容易冻伤<i></i>。
捡<i></i><i></i><i></i>衣服，司泽想给她披<i></i>，<i></i>靠近，她巧妙又躲<i></i>。
“<i></i>丫头，别闹
<div class="content" id="content1">
