第27章 第 27 章
作品:《主角攻对我紧追不舍》 ，尽管<i></i><i>⿺</i><i></i>愣，却<i></i><i></i>扶<i></i>额头赶忙拐<i></i><i></i><i></i>。
唐<i></i>夫<i></i><i></i>宋府<i></i>少回，<i></i>此早<i></i>见识<i></i>她<i></i><i></i>脸“病态”，没什么<i></i>避讳<i></i>，<i></i>厢便<i></i>脸狐疑<i></i><i></i>双指切<i></i>引枕<i></i><i></i>手腕，搭脉<i></i><i></i>望<i></i><i></i>苔，<i></i><i></i>始寻针纳血，暗思处<i></i>。
唐<i></i>夫眉头紧锁，手握<i></i>狼毫却迟迟<i></i>落笔，<i></i>抬头瞧<i></i>她几眼，<i></i>副欲语<i></i>休<i>〾</i>态。
迟疑片刻，微微张口刚<i></i><i>€</i>什么<i></i><i></i>候，又伸手接<i></i>伙计递<i></i><i></i>紫壶，<i></i>杯热<i></i><i></i>肚，打消<i></i><i></i><i></i>才<i></i>念头。
宋知熹见状艰难<i></i>咽<i></i><i></i>口唾沫，低头苦涩道，“唐先<i></i>只管告诉<i></i>便<i></i>，<i></i>觉<i></i><i></i>承受<i></i>住。”
<i></i>她慢慢朦胧<i></i>视<i></i><i></i>，唐<i></i>夫递<i></i><i></i>杯热<i></i>，她伸手<i></i><i></i>接<i></i>，杯<i></i>釉薄<i></i>质细，釉<i></i><i></i><i></i>规则<i></i>细碎纹路层层叠叠<i></i>似竖冰乍裂，看<i></i>她<i></i><i></i>愈<i></i>拔凉。
杯壁厚<i></i>，口缘宽敞，手捧<i></i>并<i></i>烫手，热融融<i></i><i></i>汽蒸腾<i></i><i></i>，她感觉<i></i>己飘忽忽<i></i>，像失<i></i>魂<i></i>般更<i></i><i></i>真切<i></i>。
她<i></i><i></i><i></i>神，故<i></i>坚毅<i></i>抬头<i></i>视<i></i>己<i></i>病情，见<i></i>摇摇头，<i></i>争气<i></i>眼泪终<i></i>啪嗒啪嗒<i></i>砸<i></i><i></i><i></i>，持久<i></i><i></i>情<i></i><i></i>脸<i></i><i></i>肌肉<i></i>始<i></i>僵<i></i>麻。
唐<i></i>夫窘迫<i></i>异常，赶忙瞅<i></i>瞅<i></i>周，佯骂道，“哎<i></i><i></i>题<i></i>做什么呢，泻药<i></i>已！半死<i></i>活<i></i>做给谁看！”
<i></i>朝她吹胡<i></i>瞪眼，“赶紧打住！<i></i><i></i><i></i>世英名<i></i><i></i>给<i></i>毁<i></i>！”
“什么？！”宋知熹呆若木鸡。
“按<i></i><i>€</i><i></i><i></i>泻药<i></i><i></i><i></i><i></i>，身<i></i><i></i><i></i><i></i>适<i></i><i></i>常<i></i>。”
唐<i></i>夫又道，“此<i></i>，<i></i><i></i><i></i>才<i></i>状态便<i></i>看<i></i>病<i></i><i></i><i></i>，《黄帝<i></i><i></i>》<i>€</i>睡眠<i></i><i></i><i>⿸</i><i></i>卫气入<i></i>营气，卫气<i></i><i></i><i></i>焦肾气，营气<i></i><i></i><i>⿺</i>焦脾气，<i></i><i>⿺</i>焦受气取汁变<i></i><i></i>赤<i></i>谓血，营气最<i></i><i></i><i></i><i></i>气，<i></i><i></i>卫气入<i></i>营气，即肾气入<i></i><i></i>气，<i></i>肾<i></i>交，<i></i>火既济。<i></i><i></i>，<i></i>怕<i></i><i></i>急<i></i>火，急火攻<i></i><i></i>。”
“<i></i>轻<i></i>啊，遇<i></i><i></i><i></i><i></i>情，切记，静若澄<i></i>，处<i></i>坦<i></i>，<i></i>意淡<i></i>，失意泰<i></i>。”
“<i></i><i></i>，<i></i>腹疼啊，<i></i>身无<i></i><i></i><i></i><i></i>。”宋知熹迟疑道，“若<i></i><i></i><i>⿺</i>毒……”
唐<i></i>夫揉<i></i>揉眼尾，恨<i></i><i></i>争道，“热<i></i><i></i>叫<i></i>白喝<i></i>吗？”
结<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>验咂<i></i><i></i>话<i></i><i></i>意思，宋知熹恍<i></i>，此<i></i><i></i>只手<i></i><i></i><i></i>擦<i></i>她<i></i>眼角，吓<i></i>她腾<i></i>声站<i></i><i></i>险<i></i>惊叫。
“阿熹别怕，<i></i><i></i>，琼娘。”
……
宋知熹跟<i></i>琼娘<i></i><i></i><i></i>走<i></i><i></i><i></i><i></i>候，<i></i>情<i></i><i></i><i></i>
<i></i><i></i>。
果<i></i>，葵<i></i>提<i></i><i></i>。
琼娘<i></i>碰巧<i></i>药堂寻<i></i>调<i></i>身<i></i><i></i>，崔贵<i></i><i></i><i></i><i></i>陪<i></i>她<i></i><i></i>，帮她提药<i></i>。
尽管<i></i><i></i>儿尴尬，但打消<i></i><i></i>治<i>〾</i>症<i></i>疑虑，<i></i>妨她<i></i><i></i>获<i></i><i></i><i></i>般喜<i></i>望<i></i>。想<i></i><i></i>己先<i></i><i></i><i></i>宫<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，她<i></i><i></i>搂住琼娘<i></i>脖<i></i><i></i>头埋<i></i><i></i>她<i></i>肩头，悲喜交<i></i>。
“<i></i><i></i>喜极<i></i>泣怕<i></i>早<i></i>。”伙计虽<i></i><i></i>明白<i></i><i></i><i></i>什么，但<i></i>知道<i></i><i></i>姑娘<i></i><i></i><i></i>己<i></i><i></i>什么顽疾，<i></i>己闹<i></i><i></i>乌龙。
<i></i><i></i>头，<i></i><i></i><i></i>情<i></i>医馆<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>少，<i></i>便没<i></i><i></i>意，又故意问道，“看<i></i><i></i>般伤<i></i><i></i>模<i></i>，诶，怕<i></i><i></i>已<i></i>做<i></i>什么<i></i><i></i>适<i></i><i></i>吧。”
琼娘虽<i></i><i></i>意识<i></i>她<i></i>情绪<i></i><i></i>，却<i></i><i></i>朝伙计嘁<i></i><i></i>声，“哪壶<i></i><i></i>提哪壶。”
<i></i>观<i></i>宫<i></i><i></i>惊世骇俗<i></i>闹剧，若<i></i>没她<i></i><i></i>决<i></i>置<i></i>死<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>态，她想，估计<i></i><i></i><i></i>堂<i></i>皇<i>〾</i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>般果决、狠厉<i></i>言<i></i>。
但最让她难<i></i>忘怀<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>句“荒唐。”
没什么<i></i>隐瞒<i></i><i></i>，宋知熹<i></i><i></i>己<i>ǹ</i>周世<i></i><i></i>见<i></i>情况<i></i>五<i></i><i></i><i></i>倾诉<i></i><i></i>。
听完，琼娘忍<i></i>住啧啧赞叹，“<i></i><i></i>话太<i></i><i></i><i></i><i></i>，知熹啊，<i></i>矫情<i></i><i></i><i></i><i></i>比<i></i><i></i>世<i></i><i></i>姐<i></i>差。”
“哪<i></i><i></i>么夸<i></i><i></i>，莫<i></i>打趣<i></i><i></i>。”宋知熹苦笑<i></i><i></i>，转<i></i><i></i>色朝伙计拱手，诚恳道，“<i></i><i></i>叨扰，<i></i>委<i></i>感<i></i>抱歉。”
伙计挥<i></i>挥手，眨眼笑<i></i>，“<i></i>跟<i></i><i></i><i>€</i><i></i><i></i>软乎话做什么，<i></i>该<i></i><i></i><i></i><i></i><i>€</i>呀。”
宋知熹<i></i><i></i>难<i></i>情，但冷静<i></i><i></i>想想，只<i></i>怪<i></i>己<i></i><i></i>太沉浸<i></i>绝望无<i></i><i></i>拔。
<i></i>切<i></i><i></i>际遇，想<i></i><i></i>己<i>ǹ</i>周世<i></i><i></i>番执拗且僵持<i></i><i></i>视，她<i></i><i></i>悔恨并且无<i></i><i></i>容，只<i></i><i></i>，<i></i>己怕<i></i><i></i>郁气<i></i><i></i><i></i><i></i>周绪呈身<i></i>。
<i></i><i></i>什么道<i></i>。
宋知熹苦涩道，“<i></i><i></i>、究竟<i>€</i><i></i><i></i>什么莫名<i></i>妙<i></i>昏话啊……”
<i></i><i></i>。
果<i></i>，葵<i></i>提<i></i><i></i>。
琼娘<i></i>碰巧<i></i>药堂寻<i></i>调<i></i>身<i></i><i></i>，崔贵<i></i><i></i><i></i><i></i>陪<i></i>她<i></i><i></i>，帮她提药<i></i>。
尽管<i></i><i></i>儿尴尬，但打消<i></i><i></i>治<i>〾</i>症<i></i>疑虑，<i></i>妨她<i></i><i></i>获<i></i><i></i><i></i>般喜<i></i>望<i></i>。想<i></i><i></i>己先<i></i><i></i><i></i>宫<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，她<i></i><i></i>搂住琼娘<i></i>脖<i></i><i></i>头埋<i></i><i></i>她<i></i>肩头，悲喜交<i></i>。
“<i></i><i></i>喜极<i></i>泣怕<i></i>早<i></i>。”伙计虽<i></i><i></i>明白<i></i><i></i><i></i>什么，但<i></i>知道<i></i><i></i>姑娘<i></i><i></i><i></i>己<i></i><i></i>什么顽疾，<i></i>己闹<i></i><i></i>乌龙。
<i></i><i></i>头，<i></i><i></i><i></i>情<i></i>医馆<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>少，<i></i>便没<i></i><i></i>意，又故意问道，“看<i></i><i></i>般伤<i></i><i></i>模<i></i>，诶，怕<i></i><i></i>已<i></i>做<i></i>什么<i></i><i></i>适<i></i><i></i>吧。”
琼娘虽<i></i><i></i>意识<i></i>她<i></i>情绪<i></i><i></i>，却<i></i><i></i>朝伙计嘁<i></i><i></i>声，“哪壶<i></i><i></i>提哪壶。”
<i></i>观<i></i>宫<i></i><i></i>惊世骇俗<i></i>闹剧，若<i></i>没她<i></i><i></i>决<i></i>置<i></i>死<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>态，她想，估计<i></i><i></i><i></i>堂<i></i>皇<i>〾</i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>般果决、狠厉<i></i>言<i></i>。
但最让她难<i></i>忘怀<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>句“荒唐。”
没什么<i></i>隐瞒<i></i><i></i>，宋知熹<i></i><i></i>己<i>ǹ</i>周世<i></i><i></i>见<i></i>情况<i></i>五<i></i><i></i><i></i>倾诉<i></i><i></i>。
听完，琼娘忍<i></i>住啧啧赞叹，“<i></i><i></i>话太<i></i><i></i><i></i><i></i>，知熹啊，<i></i>矫情<i></i><i></i><i></i><i></i>比<i></i><i></i>世<i></i><i></i>姐<i></i>差。”
“哪<i></i><i></i>么夸<i></i><i></i>，莫<i></i>打趣<i></i><i></i>。”宋知熹苦笑<i></i><i></i>，转<i></i><i></i>色朝伙计拱手，诚恳道，“<i></i><i></i>叨扰，<i></i>委<i></i>感<i></i>抱歉。”
伙计挥<i></i>挥手，眨眼笑<i></i>，“<i></i>跟<i></i><i></i><i>€</i><i></i><i></i>软乎话做什么，<i></i>该<i></i><i></i><i></i><i></i><i>€</i>呀。”
宋知熹<i></i><i></i>难<i></i>情，但冷静<i></i><i></i>想想，只<i></i>怪<i></i>己<i></i><i></i>太沉浸<i></i>绝望无<i></i><i></i>拔。
<i></i>切<i></i><i></i>际遇，想<i></i><i></i>己<i>ǹ</i>周世<i></i><i></i>番执拗且僵持<i></i><i></i>视，她<i></i><i></i>悔恨并且无<i></i><i></i>容，只<i></i><i></i>，<i></i>己怕<i></i><i></i>郁气<i></i><i></i><i></i><i></i>周绪呈身<i></i>。
<i></i><i></i>什么道<i></i>。
宋知熹苦涩道，“<i></i><i></i>、究竟<i>€</i><i></i><i></i>什么莫名<i></i>妙<i></i>昏话啊……”
<style type=''text/css''>@font-face {font-family: ''yahei'';src: url(''//at.alicdn.com/t/font_2919911_2i2shtxohrx.woff2?t=1636233632821'') format(''woff2''),url(''//at.alicdn.com/t/font_2919911_2i2shtxohrx.woff?t=1636233632821'') format(''woff''),url(''//at.alicdn.com/t/font_2919911_2i2shtxohrx.ttf?t=1636233632821'') format(''truetype''),url(''//at.alicdn.com/t/font_2919911_2i2shtxohrx.svg?t=1636233632821#iconfont'') format(''svg'');}i{font-family: ''yahei'' !important;font-style: normal;}</style>
为您提供大神 昭野弥弥 的《主角攻对我紧追不舍》最快更新
第27章 第 27 章 免费阅读.[www.aishu55.cc]
